In den beginne…
Je kent dat beeld wel, als je een bruistablet in een glas water gooit, dan produceert dat rond wit dingetje zoveel bubbels dat het op gezette tijden de tablet op zijn zij doet kantelen waardoor die kleine luchtbelletjes hun weg naar de oppervlakte vinden. Blij dat ze eindelijk kunnen ademhalen. Wel zo een bruistabletje zit ook diep in mij. Eens om de zoveel tijd zet dat mijn hele huishouden op zijn kop en moet ik iets doen om terug wat kalme wateren in dat binnenste te krijgen. Er zijn veel dingen die me bezighouden, waarover ik zit na te denken, waar ik iets mee aan wil vangen of die me dermate interesseren dat ik ervan begin te trappelen van opwinding. Velen doen aan sport. Van sporten, en voornamelijk lopen, word ik toch een beetje kregelig. Ik zweet dan als een rund en ik krijg er steevast een rode kop van. Dat laatste is geen zicht, geloof me maar. Dat eerste ook niet, maar koeien zouden iets heilig zijn in landen ver hier vandaan. Daar kan ik mee leven, doorgaan als een heilige.
Een vriendin van me bracht me op het idee om te beginnen bloggen, want zij heeft er al één en het is een pareltje http://www.rue-no.be. En dat leek me eigenlijk een ideaal huwelijk. Schrijven en ik. Ja. Klinkt goed. Af en toe wat foto’s ertussen zwieren, wat linken leggen naar andere blogs en dan tussen wat posts door stiekem hopen dat mensen lezen wat ik kwijt wil aan de wereld.
Het zal een beetje organisch groeien, denk ik. Misschien is dat wel iets wat me de komende tijd zal bezighouden.
la fille mellifique 