Voetbal. Ik had niet gedacht dat ik er ooit iets over zou schrijven maar het is door dat sfeertje dat al sinds een aantal dagen in de straten van Gent hangt. Net als een boog die gespannen staat, ongeduld die in kleine hoeken verstopt als een ingehouden adem wacht. Alle kroegen met een enigszins presentabel televisietoestel zenden de wedstrijden van de competitie uit. Cafés zitten afgeladen vol met fans van het eerste uur en de onvermijdelijke successupporters (wat vinden echte supporters daar eigenlijk van?).
Het is iets vreemds, een stad vol supporters die niet helemaal voluit durven dromen (Zo lijkt het wel). Misschien willen ze de bittere nasmaak van het ‘net geen kampioen zijn’ afhouden. Tussen pot en pint worden nog allerhande doemscenario’s uitgedokterd om zich toch maar in te dekken tegen een eventuele ontgoocheling.
Net als in een hinderlaag, wacht de stad op haar vijand, nog niet helemaal zeker dat ze hem kan verslaan. De supporters, met ingehouden verwachtingen, hebben stiekem wat hoop in hun kousen genaaid. Benieuwd ben ik wel. Naar donderdag, of wordt het toch zondag? Wat gaat het doen met de stad. Wat gaat het doen met menig Gentenaars. Misschien worden het wel de langste Gentse Feesten ooit.
Evenwel, de match is maar gespeeld als ie gespeeld is. We zullen dus na het laatste fluitsignaal nog “ne keer klappen”. Niet dat ik er iets zinnigs over zal kunnen zeggen, maar het geratel van voetbalsupporters, het is bijtijds geestig om naar te luisteren…
la fille mellifique 