Tussenuit en middenin? #4 #5 #6

Soms komen de dingen allemaal samen, zo ook deze week. Om één of andere reden ben ik er in geslaagd om drie voorstellingen te plannen die in één en dezelfde week speelden (Goed gepland, meiske, echt. Het talent spreekt.) Evenwel veel gezien en veel gehoord. Ik heb het even laten bezinken en dit wil ik er graag over kwijt.

• Deurdedeurdeur – SKaGeN in NTGent.

Een deurenkomedie. Blijkbaar een gigantisch succes. SKaGeN speelt dat stuk al even, heb ik me laten vertellen, en toch zat het bovenste verdiep van NTGent ook die avond goed vol. Dat heb ik nog niet vaak meegemaakt in NTGent (niet dat ik er elke week zit, maar ik heb dat nog niet vaak meegemaakt en ik wou dat even delen.).

De voorstelling zelf. Na het eerste deel was er een korte pauze en, eerlijk, ik twijfelde aan SKaGeN. Het eerste deel had veel weg van het bagatelliseren van het genre. De spot drijven is misschien zelfs beter verwoord. Het stoorde me eerlijk gezegd een beetje, ik vond het niet ‘netjes’. Het tweede deel startte ik dus met een zeker vooroordeel en ik hoopte op wat beterschap. En die kwam er, meer dan ik zelf verwachtte.

Er zijn momenten in je leven waar je aan jezelf moet toegeven dat je het mis had. Wel vorige dinsdagavond, rond 22.30u had ik zo een momentje. Want, het is wel een goede voorstelling. Het zit zeer ingenieus in elkaar en is slim opgebouwd. Je hebt de opbouw van het eerste deel nodig om het tweede en derde deel te maken tot wat het is. Ook mijn hoed af voor de acteurs. Hun timing en focus, wow zeg. Ga dus zeker kijken mocht je nog de kans krijgen, je zal het jezelf niet beklagen.

• Carrara – Studio Orka op locatie.

Studio Orka. Het is altijd een bijzondere dag voor me als ik naar een voorstelling van hen ga. Als je de kans hebt om naar een voorstelling van hen te gaan, niet twijfelen. Studio Orka maakt oprecht en eerlijk theater. Theater waarvoor ik op de barricade zou springen indien een volgende besparingsronde hun werking op de helling zou zetten. Het is hartverwarmend wat ze maken, elke keer opnieuw. Hoe zij, samen met hun acteurs, verhalen brengen, vanaf de eerste minuut zit je er helemaal in. Het is grappig, ontroerend en gaat over de echte dingen van het leven. En dan hun decors, geniaal. Ze maken het kind in je wakker, geloof me maar. Voor je het weet, hang je als een kind van 6 vol bewondering aan de lippen van Studio Orka.

• A Louer – Peeping Tom in CC Sint-Niklaas

CC in Sint-Niklaas. Bij deze ook een eerste keer. Niet zo een bijzonder fijne zaal om dans/theater te gaan zien. Ik had het gevoel dat ik aan het einde van een tunnel zat. En in de verte? Daar werd een stuk gedanst/gespeeld. Nu, dit is maar een detail, mij gaat het hier vooral om de voorstelling zelf. Peeping Tom was eveneens een primeur voor mij. Het gezelschap kende ik niet. Dankzij de vriendinnen heb ik weer iets bijgeleerd. Flinke meisjes zijn dat.

Ooit Twin Peaks gezien? Ja, dan herinner je je zeker dit nog:

De voorstelling deed me heel erg aan dit deel van Twin Peaks denken. In eerste instantie denk je, jammer de zoveelste rip-off. Maar Peeping Tom heeft er een dansvoorstelling van gemaakt. En dat, wel ja, dat was wel goed. Het zijn geen acteurs, dat merk je wel vind ik. De beperkte dialogen die er waren, waren op zijn zachtst gezegd niet overtuigend. Maar wat zij met hun lichaam kunnen vertellen, dat is andere koek. Niet dat ik een kenner ben, ver van, maar het was bijzonder om hen aan het werk te zien, het verhaal op hun manier te zien vertellen. Ja, ik ben overtuigd. Streepje bij voor Peeping Tom.

Tussenuit en middenin? #3

Op vrijdag 23 januari 2015 nog een voorstelling meegepikt. Ja, ik ben op kruissnelheid. Goed gezien. Maar het is de laatste van deze week. Ik werk nog altijd niet op “ellentriek”. En bovenal, het zijn nog geen Gentse feesten.

Crime scene, wederom in Campo Nieuwpoort. Een stuk van Abattoir Fermé: Moe maar op en dolend. Een stuk dat tien jaar na de première wordt hernomen. Vooraleer je denkt: “Een oud stuk? Het vet is van de soep. Ik doe niet mee.”, lees eerst verder.

Geen idee of je al iets van Abattoir Fermé gezien hebt. Indien niet, rep je ten spoedigste naar een “tickettenmarchand” en koop een kaart voor een voorstelling van hen. Je bent het jezelf verschuldigd.

Ja, het is waar, ik geef het toe. Ik ben een fan, nog net geen groupie (ik kan nog mijn manieren houden). Maar dat is vooral te danken aan het zweet van Abattoir Fermé zelf.

Het is de derde voorstelling die ik van hen zie. Ik zat er helemaal in. In wat ze doen, wat ze brengen. Het sfeertje. Het zit allemaal juist. Veel wordt er niet gesproken, maar visueel zit het er knal op (misschien is het wel hun handelsmerk. Geen idee. Ik zou daar eens langer over moeten nadenken.).  Wat me zo fascineert aan hun voorstellingen is het gehalte ‘van de pot gerukt zijn’ en dat dat best wel goed is zo. Meer zelfs, het zorgt ervoor dat het net dat tikkeltje meer heeft. Net als dat stuk taart waar er het meeste fraisekes op liggen.

Kortom, mezelf kunnen verliezen in waangedachten, illusies en vreselijke nachtmerries, dat ligt me wel. Zeker omdat ik weet dat het allemaal voorbij is wanneer het licht terug aanfloept. Ik kijk dus al uit – wat zeg ik, reikhalzend uit – naar een volgend stuk van hen. Wie weet tref ik je wel, misschien al binnenkort, in een zaaltje van een nog niet nader genoemde plaats.

Tussenuit en middenin? #2

Mette Ingvartsen stond geprogrammeerd op 22 en 23 januari 2015 in de Domzaal van de Vooruit. Een dansvoorstelling zou ze brengen. En ik kan bewijzen dat ik het heb gezien (streepje voor mij):

Het was ijskoud op de fiets, ik hoopte dus als geen ander dat het de moeite ging zijn. Volgens de website van de Vooruit ging het over seksualiteit en wat dat dan vandaag betekent. (Ik heb dat bij het opstellen van deze post nog eens deftig gelezen. Ge weet, ik ga onvoorbereid.)

De dame die de kaartjes controleerde liet vallen dat het op zijn minst bijzonder zou zijn. Als zij dat al zegt, kunt ge u dus al inbeelden dat ik daar niet al te fel op mijn gemak stond.

Of het bijzonder was? Wel:

• Dat ze tussen de kudde van toeschouwers (zo voelde ik me wel – een beetje schaapachtig) haar performance deed, betekent dus dat ze plots op 30 cm van je kon staan, oogcontact zocht en om je medewerking vroeg;
• Een performance van twee uur, waarvan anderhalf uur in haar blootje, en het was niet om in een sauna te zitten;
• Wat ze op het einde van de voorstelling met die stoel heeft gedaan; ik wist niet dat dat kon met een stoel. Echt. Op mijn communiezieltje.

Toen ze boog om het applaus in ontvangst te nemen, keek ik even naar mijn compagnon en lipte: “Wat was dat?”. Even bekomen in het café van de Vooruit met een tonic, dat had ik van doen. Want daar wou ik toch nog een woordje over placeren. Om uit te kunnen maken of dit de kou het trotseren waard was.

Ja, het was de moeite waard. Je moet het gezien hebben, denk ik, want je moet het voelen. Voelen wat het is om niet op je gemak te zijn omdat de kans groot was dat die seksualiteit plots (te) dicht kon komen. Dat ik niet alleen was, bleek wel. De groep kroop maar wat graag naar de hoeken van de zaal of staarde meer dan eens een zwart gat in de grond. Die Mette Ingevartsen, ze heeft me aan het denken gezet. En me een beetje geconfronteerd met mezelf. En dat laatste is altijd goed, niet?

Tussenuit en middenin? #1

De zomer hing nog rond onze schouders toen we de boekjes voor dit cultuurseizoen uit de brievenbus haalden. Aan enthousiasme ontbrak het ons niet, dat blijkt uit de menig bestelde tickets. Goede vooruitzichten dus. Het plan is om de komende tijd verslag uit te brengen. Van wat ik heb gezien, gevoeld, gehoord. Een rubriekje dus (hoera). Het is vooral een experiment en misschien ga ik wel de mist in. Wel, dan is dat maar zo, gorilla’s doen dat ook. Ik zie wel wat er aan de andere kant ligt.

Bij deze laat ik de eerste in de rubriek ‘Tussenuit en middenin?’ op je los. Spannend (voor mij althans).

Recovery van Florentina Holzinger/Frascati Producties. Gezien in Campo Nieuwpoort. Tot zover het praktische.

Het strekt misschien niet tot eer, eerlijk is het alvast wel. Vaak weet ik niet wat er me achter de deuren van een theaterzaal te wachten staat. Is dat uit luiheid? Ik sluit dat niet uit. Niettemin ben ik wel nieuwsgierig naar wat komt. Onvoorbereid sta ik, vermoedelijk net als de rest, halve conversaties te voeren omdat wachten onrust stookt. Na een plaatsje te hebben gevonden tussen de anderen, deed de voorstelling wat die moest doen. Anderhalf uur lang. En dan was er applaus. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat de handen niet zo enthousiast tegen elkaar gingen. Alsof iedereen wilde zeggen: “Bedankt voor alle moeite die je er hebt ingestoken, maar ik wil nu zo snel mogelijk aan de bar mijn pintje kunnen bestellen.”.

Tijdens de voorstelling al flitste de gedachte door mijn hoofd dat die stenen muur achteraan het podium voor mij oprechte schoonheid is. Dat lijkt geen goed teken. En eerlijk gezegd, ik zat er ook niet in. Het heeft me niet overtuigd. Het verhaal dat ze wilde vertellen is niet tot me doorgedrongen. Het bleef net iets te veel aan de vlakte. Jammer.

Bij het naar huis stappen heb ik mezelf wel beloofd om er drie positieve dingen van te onthouden. Hier komen ze:

• dankzij de voorstelling weet ik weer dat ik niet graag naar mensen kijk die elkaar verrot slaan. Ook al is het voor de kunst.
• net voor de kickboksster een houten plank in twee wilde slaan, voelde je hoe ze de energie in haar vuist pompte. Ik voelde het tot in mijn buik, bijzonder.
• een ballerina zien dansen met een kickboksster, welaan dat was een mooie metafoor.

Ook al is dit niet het beste wat ik al heb gezien, de voorstelling zal blijven hangen. Florentina Holzinger heeft haar eigen stem en daar doe ik mijn petje voor af. Je moet het maar doen.