Op vrijdag 23 januari 2015 nog een voorstelling meegepikt. Ja, ik ben op kruissnelheid. Goed gezien. Maar het is de laatste van deze week. Ik werk nog altijd niet op “ellentriek”. En bovenal, het zijn nog geen Gentse feesten.
Crime scene, wederom in Campo Nieuwpoort. Een stuk van Abattoir Fermé: Moe maar op en dolend. Een stuk dat tien jaar na de première wordt hernomen. Vooraleer je denkt: “Een oud stuk? Het vet is van de soep. Ik doe niet mee.”, lees eerst verder.
Geen idee of je al iets van Abattoir Fermé gezien hebt. Indien niet, rep je ten spoedigste naar een “tickettenmarchand” en koop een kaart voor een voorstelling van hen. Je bent het jezelf verschuldigd.
Ja, het is waar, ik geef het toe. Ik ben een fan, nog net geen groupie (ik kan nog mijn manieren houden). Maar dat is vooral te danken aan het zweet van Abattoir Fermé zelf.
Het is de derde voorstelling die ik van hen zie. Ik zat er helemaal in. In wat ze doen, wat ze brengen. Het sfeertje. Het zit allemaal juist. Veel wordt er niet gesproken, maar visueel zit het er knal op (misschien is het wel hun handelsmerk. Geen idee. Ik zou daar eens langer over moeten nadenken.). Wat me zo fascineert aan hun voorstellingen is het gehalte ‘van de pot gerukt zijn’ en dat dat best wel goed is zo. Meer zelfs, het zorgt ervoor dat het net dat tikkeltje meer heeft. Net als dat stuk taart waar er het meeste fraisekes op liggen.
Kortom, mezelf kunnen verliezen in waangedachten, illusies en vreselijke nachtmerries, dat ligt me wel. Zeker omdat ik weet dat het allemaal voorbij is wanneer het licht terug aanfloept. Ik kijk dus al uit – wat zeg ik, reikhalzend uit – naar een volgend stuk van hen. Wie weet tref ik je wel, misschien al binnenkort, in een zaaltje van een nog niet nader genoemde plaats.
la fille mellifique 