Mette Ingvartsen stond geprogrammeerd op 22 en 23 januari 2015 in de Domzaal van de Vooruit. Een dansvoorstelling zou ze brengen. En ik kan bewijzen dat ik het heb gezien (streepje voor mij):
Het was ijskoud op de fiets, ik hoopte dus als geen ander dat het de moeite ging zijn. Volgens de website van de Vooruit ging het over seksualiteit en wat dat dan vandaag betekent. (Ik heb dat bij het opstellen van deze post nog eens deftig gelezen. Ge weet, ik ga onvoorbereid.)
De dame die de kaartjes controleerde liet vallen dat het op zijn minst bijzonder zou zijn. Als zij dat al zegt, kunt ge u dus al inbeelden dat ik daar niet al te fel op mijn gemak stond.
Of het bijzonder was? Wel:
- Dat ze tussen de kudde van toeschouwers (zo voelde ik me wel – een beetje schaapachtig) haar performance deed, betekent dus dat ze plots op 30 cm van je kon staan, oogcontact zocht en om je medewerking vroeg;
- Een performance van twee uur, waarvan anderhalf uur in haar blootje, en het was niet om in een sauna te zitten;
- Wat ze op het einde van de voorstelling met die stoel heeft gedaan; ik wist niet dat dat kon met een stoel. Echt. Op mijn communiezieltje.
Toen ze boog om het applaus in ontvangst te nemen, keek ik even naar mijn compagnon en lipte: “Wat was dat?”. Even bekomen in het café van de Vooruit met een tonic, dat had ik van doen. Want daar wou ik toch nog een woordje over placeren. Om uit te kunnen maken of dit de kou het trotseren waard was.
Ja, het was de moeite waard. Je moet het gezien hebben, denk ik, want je moet het voelen. Voelen wat het is om niet op je gemak te zijn omdat de kans groot was dat die seksualiteit plots (te) dicht kon komen. Dat ik niet alleen was, bleek wel. De groep kroop maar wat graag naar de hoeken van de zaal of staarde meer dan eens een zwart gat in de grond. Die Mette Ingevartsen, ze heeft me aan het denken gezet. En me een beetje geconfronteerd met mezelf. En dat laatste is altijd goed, niet?
la fille mellifique 