Het zou zonde zijn om er niets over te schrijven…

…Want vandaag staat op de almanak te lezen:

Dat de heilige Poppo van Deinze jarig is vandaag. Hoera. (Wie weet kan je deze avond zot feestgedruis op de markt van Deinze meepikken.) Ook proficiat aan alle Sabines, Gildameisjes, Valères, Constants en varianten van deze wereld. Uw naamdag wordt hier zowaar gevierd.

Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Want, juist ja, het is gedichtendag. Menig poëziebundel is vermoedelijk al naar jouw hoofd geslingerd vandaag. En maar goed ook. Dat zijn builen om te koesteren.

Aangezien het gedichtendag is, leek me dat de ideale gelegenheid om Pablo Neruda op een ‘pied de stalle’ te zetten. Die vent kon er wel wat van, het leven in verzen gieten. Het zou zonde geweest zijn, moest ik daar niets over geschreven hebben.

De vraag is, hoe kan je een poëet het best eren? Wel, ik denk door hem zelf het woord te geven. Bij deze laat ik hieronder het gedicht ‘Mocht je me vergeten‘ op je los. Het is een gedicht dat me wel nauw aan het hart ligt.

Laat gerust weten wat je zelf mooie poëzie vindt. Ik leer maar wat graag nieuwe dingen kennen.

Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
– onverzoenlijk lief –
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.