Tussenuit en middenin? #3

Op vrijdag 23 januari 2015 nog een voorstelling meegepikt. Ja, ik ben op kruissnelheid. Goed gezien. Maar het is de laatste van deze week. Ik werk nog altijd niet op “ellentriek”. En bovenal, het zijn nog geen Gentse feesten.

Crime scene, wederom in Campo Nieuwpoort. Een stuk van Abattoir Fermé: Moe maar op en dolend. Een stuk dat tien jaar na de première wordt hernomen. Vooraleer je denkt: “Een oud stuk? Het vet is van de soep. Ik doe niet mee.”, lees eerst verder.

Geen idee of je al iets van Abattoir Fermé gezien hebt. Indien niet, rep je ten spoedigste naar een “tickettenmarchand” en koop een kaart voor een voorstelling van hen. Je bent het jezelf verschuldigd.

Ja, het is waar, ik geef het toe. Ik ben een fan, nog net geen groupie (ik kan nog mijn manieren houden). Maar dat is vooral te danken aan het zweet van Abattoir Fermé zelf.

Het is de derde voorstelling die ik van hen zie. Ik zat er helemaal in. In wat ze doen, wat ze brengen. Het sfeertje. Het zit allemaal juist. Veel wordt er niet gesproken, maar visueel zit het er knal op (misschien is het wel hun handelsmerk. Geen idee. Ik zou daar eens langer over moeten nadenken.).  Wat me zo fascineert aan hun voorstellingen is het gehalte ‘van de pot gerukt zijn’ en dat dat best wel goed is zo. Meer zelfs, het zorgt ervoor dat het net dat tikkeltje meer heeft. Net als dat stuk taart waar er het meeste fraisekes op liggen.

Kortom, mezelf kunnen verliezen in waangedachten, illusies en vreselijke nachtmerries, dat ligt me wel. Zeker omdat ik weet dat het allemaal voorbij is wanneer het licht terug aanfloept. Ik kijk dus al uit – wat zeg ik, reikhalzend uit – naar een volgend stuk van hen. Wie weet tref ik je wel, misschien al binnenkort, in een zaaltje van een nog niet nader genoemde plaats.

Tussenuit en middenin? #2

Mette Ingvartsen stond geprogrammeerd op 22 en 23 januari 2015 in de Domzaal van de Vooruit. Een dansvoorstelling zou ze brengen. En ik kan bewijzen dat ik het heb gezien (streepje voor mij):

Het was ijskoud op de fiets, ik hoopte dus als geen ander dat het de moeite ging zijn. Volgens de website van de Vooruit ging het over seksualiteit en wat dat dan vandaag betekent. (Ik heb dat bij het opstellen van deze post nog eens deftig gelezen. Ge weet, ik ga onvoorbereid.)

De dame die de kaartjes controleerde liet vallen dat het op zijn minst bijzonder zou zijn. Als zij dat al zegt, kunt ge u dus al inbeelden dat ik daar niet al te fel op mijn gemak stond.

Of het bijzonder was? Wel:

• Dat ze tussen de kudde van toeschouwers (zo voelde ik me wel – een beetje schaapachtig) haar performance deed, betekent dus dat ze plots op 30 cm van je kon staan, oogcontact zocht en om je medewerking vroeg;
• Een performance van twee uur, waarvan anderhalf uur in haar blootje, en het was niet om in een sauna te zitten;
• Wat ze op het einde van de voorstelling met die stoel heeft gedaan; ik wist niet dat dat kon met een stoel. Echt. Op mijn communiezieltje.

Toen ze boog om het applaus in ontvangst te nemen, keek ik even naar mijn compagnon en lipte: “Wat was dat?”. Even bekomen in het café van de Vooruit met een tonic, dat had ik van doen. Want daar wou ik toch nog een woordje over placeren. Om uit te kunnen maken of dit de kou het trotseren waard was.

Ja, het was de moeite waard. Je moet het gezien hebben, denk ik, want je moet het voelen. Voelen wat het is om niet op je gemak te zijn omdat de kans groot was dat die seksualiteit plots (te) dicht kon komen. Dat ik niet alleen was, bleek wel. De groep kroop maar wat graag naar de hoeken van de zaal of staarde meer dan eens een zwart gat in de grond. Die Mette Ingevartsen, ze heeft me aan het denken gezet. En me een beetje geconfronteerd met mezelf. En dat laatste is altijd goed, niet?