Over de liefde, onderwerping en Venus

Boek: Venus in Bont//Auteur:Leopold Von Sacher-Masoch//Gelezen: 22.03.2015//Gekocht uit curieusiteit

Korte samenvatting.

Severin von Kusiemski heeft een ideale vrouw, Venus. Tot hij de verpersoonlijking van Venus ontmoet, Wanda von Dunajew. Hij kan enkel door een volledige onderwerping aan Wanda von Dunajew zijn liefde voor haar ten volle voelen en beleven. Severin laat ons binnenkijken in zijn gedachten, hoe hij zijn liefde beleeft ten aanzien van zijn Venus.

Waarover gaat het boek echt?

In eerste instantie doet de naam van de auteur al vermoeden waarover het boek gaat. Over masochisme. En hoe de psyche daarrond in elkaar zit. Het boek is in 1870 gepubliceerd en gaat over het seksuele verlangen van gehele onderwerping. De naam van de auteur werd dan ook ontleend aan deze vorm van seksuele beleving.

Het hele boek heb ik gedacht dat het enkel daarover ging, tot ik aan de laatste bladzijde kwam. Daar las ik volgende passage: “Dat de vrouw, zoals de natuur haar geschapen heeft en zoals ze de man tegenwoordig aantrekkelijk voorkomt, zijn vijand is en alleen maar zijn slavin of despote kan zijn, maar nooit zijn kameraad. Dit zal ze pas kunnen zijn als ze zijn gelijke is in rechten, opleiding en werk. Nu hebben wij alleen maar de keuze, hamer of aambeeld te zijn, en ik was een ezel dat ik mezelf tot slaaf van een vrouw maakte, begrijp je? Daarom de moraal van het verhaal, wie zich met de zweep laat geven, verdient het met de zweep te krijgen.”

Die passage zette me aan het denken. Wilde de auteur pleiten voor gelijkheid van de vrouw? Ik denk het niet. Misschien sla ik bal wel mis maar ik heb de indruk dat de auteur duidelijk wil maken dat hij vindt dat een vrouw in de maatschappij onderworpen moet zijn aan de man. Het feit dat het personage, in zijn seksueel verlangen, zich ten volle heeft laten onderwerpen aan een vrouw, wordt afgeschilderd als een fout die hij heeft begaan. Iets wat hem niet meer zal overkomen. De man moet de vrouw overheersen, niet omgekeerd.

Wat vond ik van het boek?

Een tijdje geleden heb ik de film ‘Venus in Fur’ van Roman Polanski gezien. Dat is een bijzonder goede film. Toen ik het boek zag liggen in de boekhandel, was ik benieuwd in hoeverre de film aanleunde bij dit boek. De film is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk, dat dan weer is gebaseerd op het boek van Von Sacher-Masoch.

Wel, ik vond het een bijzonder boek. De manier hoe Von Sacher – Masoch het psychologische aspect van een gewilde onderwerping beschrijft, zorgde voor interne strijd. Enerzijds wil je meevoelen met het personage en wil je graag zijn liefde beantwoord zien door de liefde van Wanda. Maar tegelijk is de manier hoe hij zijn liefde wil tonen, namelijk door een vorm van onderwerping, iets bevreemdends. En dat maakt het boek, vind ik, de moeite waard om te lezen. Zou je, in naam van de liefde, kunnen overgaan tot een volledige onderwerping? Vooraleer ik de aanhangers van masochisme op mijn dak krijg, ik heb geen oordeel over deze vorm van seksuele beleving. Ik bedoel immers niet de onderwerping in de erotische sfeer, maar de onderwerping tout court, het geheel en al ter beschikking staan van een ander, waarbij het eigen individu wordt weggecijferd. Interessante gedachte. Misschien komt dit nog wel vaker voor dan we zelf beseffen.

Wanneer ik de laatste passage van het boek erbij neem, wordt dit laatste misschien wat meer geladen, en is er niet voor iedereen een keuze om zichzelf te onderwerpen, maar is dit gewoonweg een voldongen feit. Om te overleven.

Aanrader?

Niet dat ik het nog eens over dat flutboek van een Fifty Shades of Grey wil hebben, want zoveel aandacht verdient dat boek niet. Maar als je dan eens iets wil lezen dat een beetje pikanter is, wel lees dan dit boek. Het is goed geschreven, je leert wat bij en het is bovendien nog eens historisch verantwoord.

Zelf gelezen?

Welaan, wie durft? 🙂

Over therapeutische dagboeken, vrijheid en een betere wereld.

Boek: Vrijheid//Auteur: Jonathan Franzen//gelezen:22.02.2015 – 11.03.2015//cadeau gekregen

Korte samenvatting.

We volgen een gezin van vier. Man, vrouw, zoon en dochter. Patty, de vrouw, beraadt zich na 26 jaar via haar therapeutisch dagboek over haar huwelijk. Is de man met wie ze is gehuwd nog wel altijd degene waar ze al die jaren geleden een relatie mee is begonnen? Net wanneer zij denkt dat ze er aan uit is verliest haar man, Walter, compleet de pedalen. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft Walter zijn handen vol met hun zoon.

Waarover gaat het boek echt?

Zoals de titel reeds aangeeft, gaat het volgens mij om vrijheid. Hoe vrij ben je als mens in het maken van keuzes, in het leven van je leven. Hoe zorgen jaloezie, gebrek aan zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld ervoor dat je niet als een vrij mens kan leven? Is vrij zijn iets wat we ooit zullen kunnen zijn? Het echte, ware vrij zijn van al wat ons wordt opgedrongen door interpersoonlijke relaties binnen een gezin, vriendschappen, familie of de samenleving waarbinnen we een plaats zoeken.

Wat vond ik ervan?

Wat heb ik genoten van dit boek! De verschillende verhaallijnen zijn bij momenten hilarisch. Bovendien schrijft Franzen in een stijl die vooruit gaat, die je als lezer meesleurt. Er zit een cadans in die me heel erg ligt. Wat dit boek voor mij bijzonder maakt, is hoe Franzen op een subtiele manier zijn maatschappijkritiek verweeft tussen de verschilllende plotten door:

• Het therapeutische dagboek van Patty heb ik met een lichte grijns op mijn gezicht gelezen. Hoe hij daarmee het kleingeestig denken in de pan hakt, om duimen en vingers af te likken.
• De manier waarop Franzen de zoon schetst, een jonge yup met als enig doel stinkend rijk worden, legt op een subtiele manier de pijnpunten van het kapitalisme bloot.
• De passage, waarin Franzen afrekent met de verafgoding van het merk Apple en mainstream popmuziek is geniaal. Het begint als volgt en gaat zo een volledige pagina door:“Ik zie het als een voorrecht dat ik onderdeel heb mogen worden van de mainstream popmuziek, de kans heb gekregen om mijn eigen merk kauwgumpjes op de markt te brengen, en heb mogen meehelpen bij het overtuigen van veertienjarigen dat het uiterlijk en het bedieningsgemak van Apple-producten een bewijs is dat Apple een betere wereld wil voor ons allemaal.”
• Zijn visie op de Bush-administratie is bij momenten scherp en vaak slaat hij, naar mijn mening, de nagel op de kop. Niet dat ik de details ken van wat er onder het bewind van Bush is gebeurd, maar wel hoe Republikeinen in grote lijnen denken. Het doet me wederom beseffen dat die Verenigde Staten echt een andere wereld vormen dan deze waar wij Europeanen in leven.

Aanrader?

Ja. Perfect om te lezen onder een dekentje tijdens koude winteravonden of onder een boom ergens in la douce France.

Zelf gelezen?

Laat gerust weten wat je ervan vond!

Wachten op zomeravonden.

Dat winterweer, het wordt stilaan tijd dat dat ergens diep onder wat oude broeken en dekens kan worden weggestopt. De maanden januari tot en met maart zijn maanden voor doorzetters, vind ik. Voor mij zijn dat maanden waar ik me echt doorheen moet slepen. Meer dan eens wordt de opmerking gemaakt dat ik er moe en bleekjes uitzie (In de pruikentijd zou ik wel hipster eersteklas geweest zijn n.v.d.r.). Maar ze hebben overschot van gelijk, al zou ik af en toe aan diezelfde opmerkzamen van dienst willen meegeven dat ze ook al betere tijden hebben gekend.

Deze week waren er evenwel enkele kleine lichtpuntjes die me deden inzien dat er beterschap op komst is.

• Op een ochtend werd ik voor zeven uur wakker en zag ik dat het al licht werd in de kamer. Even bekroop me de idee om op te staan en aan de dag beginnen (tot ik me realiseerde dat het weekend was en donsdekenwarmte moeilijk te weerstaan is).
• De weerman meldde dat het zondag mogelijks 14 of 15 graden zou worden. In Wallonië voorspellen ze 20 graden (Met al die grenzen in dit land, de temperaturen zijn er al op afgesteld, zeg.).
• Gisterenmiddag zag ik een man op een bankje zitten. Te kijken naar passanten, snel of traag, alleen of met meer. Aan de houding van de man wist ik dat hij genoot van de tijd die hij daar aan zich voorbij kon laten gaan. Omdat hij wist dat er binnenkort middagen zouden zijn dat hij geen jas meer nodig had om daar even te verpozen; dat er weldra avonden zouden zijn dat hetzelfde bankje hem nog de warmte van de middagzon zou teruggeven.
• Ik hoorde voor het eerst merels fluiten, dat is een teken dat het voorjaar wordt (van de grootouders geleerd).
• Deze week realiseerde ik me dat we ondertussen in de maand zijn aanbeland waar de klok weer een uurtje vooruit wordt gedraaid. Voor mij betekent dat niet een uur minder slapen, maar wel het begin van langere avonden en licht, veel meer licht.

Toegegeven, we moeten nog die verdomde maartse buien door en die afgezaagde aprilse grillen. Maar met die kleine lichtpuntjes red ik me wel tot dan. Tot aan de maanden waarin je ’s avonds nog lange gesprekken kan voeren onder een blote sterrenhemel, waarin roséwijn drinken op een terras net als leven in Frankrijk is en waarin de gloed van een warme zomeravond lang op je huid blijft plakken.

Het wordt een mooie zomer dit jaar. Ik ben er bijna zeker van.