Over de lange radiostilte, de liefde en hechting.

Wat heb ik de laatste maanden veel aan deze blog gedacht. Maar iets neerschrijven zat er niet in. Ik denk dat het wat met me heeft gedaan, de weg naar het moederschap. Ligt het aan de hormonen? Geen idee. Het doet er ook niet toe,  jij hebt er alvast geen boodschap aan.

Beloftes ga ik – mezelf – niet maken. Dat heeft geen zin, denk ik. Al hoop ik stiekem dat ik het schrijven weer kan oprakelen en regelmatig iets op jullie kan loslaten. (Af en toe kreeg ik de vraag wanneer er nog eens iets kwam. Het deed me plezier te weten dat jullie mijn berichten lezen. Daarvoor alleen al doe ik extra moeite zeg!).

Het onderstaande boek dat ik graag wil aanbevelen, werd niet gekozen omdat ik in de wondere wereld van het moederschap ben getreden ( ik klink net als een non die zonet haar geloften heeft afgelegd.). Het boek heb ik gelezen voor ik wist dat het moederschap me ooit te beurt zou vallen. Het gaat over een onderwerp dat ik heel belangrijk vind en waar ik al lang mee ‘bezig ben’: hechting. Op facebook is er een interessante pagina waar er af en toe iets verschijnt over hechting. De auteur ervan is een klinisch psychologe die, onder meer over hechting, een experte in haar vakgebied mag worden genoemd. Het is dus zeker de moeite om haar facebookpagina te volgen/liken.

Boek: Waarom liefde zo belangrijk is. Hoe de liefde voor je baby zijn hersenen vormt//Auteur: Sue Gerhardt//Gelezen: 2014

Korte samenvatting.

Het is een non-fictie boek (wetenschappelijk en zo – jawadde) waarin wordt ingegaan op de liefde van ouders/verzorgers ten aanzien van hun kinderen. Het gaat in op het belang van die liefde voor de ontwikkeling van de hersenen (voornamelijk de emotionele en sociale ontwikkeling van het brein).

De basis van het boek is de theorie van de hechting (i.e. tussen ouder/verzorger en kind). De auteur gaat in het eerste deel in op hechting (onveilige) en legt uit wat er in de hersenen gebeurt. Door topics zoals onder meer ‘gevoelens als signalen’ – ‘onveilige hechting en het zenuwstelsel’ – ‘de kracht van een glimlach’ en ‘het gestreste brein’ krijg je een duidelijk beeld van het belang van de onvoorwaardelijke liefde van ouders/verzorgers voor hun kind. Let wel, de onvoorwaardelijke liefde zoals in het boek wordt gedefinieerd. In het tweede deel gaat de auteur in op een aantal specifieke thema’s om aan te tonen dat in het geval de hechting onveilig is/was dit gevolgen heeft voor de toekomstige volwassene (onder meer depressies – PTSS – persoonlijkheidsstoornissen).

Wat vond ik van het boek?

Een non-fictie lezer ben ik niet (al ben ik nadien altijd content dat ik een non-fictie boek heb gelezen. Ik voel me dan even – echter van korte duur – slimmer). Dit boek is heel interessant, zeker als je geïnteresseerd bent in psychologie, de werking van hersenen, de ontwikkeling van een kind, …. Het is vooral interessant omdat de auteur de moeite neemt om uit te leggen wat hechting met de hersenen doet, hoe de blauwdruk van de hersenen wordt vastgelegd in de vroege baby- en kindertijd. Boeiende lectuur, als je het mij vraagt.

Een  aantal ‘kritische’ opmerkingen over het boek:

1. Ik twijfel eraan of je zonder andere teksten te hebben gelezen over hechting iets hebt aan dit boek (dit betekent niet dat ik je onderschat hé). Is alles wel voldoende gekaderd?
2. Vrolijke lectuur zou ik het niet noemen. Dus, mocht je als kersverse moeder hieraan willen beginnen, vergeet niet dat die hormonen mogelijks nog niet helemaal uit je lijf zijn. Het kan een gevaarlijke mix worden :). Het blijft weliswaar zéér boeiend om lezen.
3. Een ‘praktisch handboek’ is het ook niet. Er wordt enkel beschreven wat er allemaal verkeerd loopt/ kan lopen wanneer de hechting tussen ouder/verzorger en kind niet goed is. Mij leek dat dit topic ook vanuit een positieve invalshoek kon worden benaderd, namelijk hoe pak je het als ouder aan om ervoor te zorgen dat je een goede/betere hechtingsband met je kind kan opbouwen. Daar bleef ik wat op mijn honger zitten. Als je als lezer zelf niet weet hoe je een goede hechting opbouwt, kan je het volgens mij ook niet (gemakkelijk) tussen de regels van de negatieve verhalen door afleiden. Misschien zou dat de auteur te ver gebracht hebben?

Aanrader?

Ik vind van wel, uiteraard ben ik slechts een leek. Maar hechting is – voor mij althans- zo fundamenteel en het zou me plezieren mochten meer mensen weten wat hechting is en welke niet te onderschatten invloed dit heeft op een baby – kind – volwassene.

Niet akkoord, zelf gelezen of andere leestips over dit topic?

Shoot!

Over de liefde, onderwerping en Venus

Boek: Venus in Bont//Auteur:Leopold Von Sacher-Masoch//Gelezen: 22.03.2015//Gekocht uit curieusiteit

Korte samenvatting.

Severin von Kusiemski heeft een ideale vrouw, Venus. Tot hij de verpersoonlijking van Venus ontmoet, Wanda von Dunajew. Hij kan enkel door een volledige onderwerping aan Wanda von Dunajew zijn liefde voor haar ten volle voelen en beleven. Severin laat ons binnenkijken in zijn gedachten, hoe hij zijn liefde beleeft ten aanzien van zijn Venus.

Waarover gaat het boek echt?

In eerste instantie doet de naam van de auteur al vermoeden waarover het boek gaat. Over masochisme. En hoe de psyche daarrond in elkaar zit. Het boek is in 1870 gepubliceerd en gaat over het seksuele verlangen van gehele onderwerping. De naam van de auteur werd dan ook ontleend aan deze vorm van seksuele beleving.

Het hele boek heb ik gedacht dat het enkel daarover ging, tot ik aan de laatste bladzijde kwam. Daar las ik volgende passage: “Dat de vrouw, zoals de natuur haar geschapen heeft en zoals ze de man tegenwoordig aantrekkelijk voorkomt, zijn vijand is en alleen maar zijn slavin of despote kan zijn, maar nooit zijn kameraad. Dit zal ze pas kunnen zijn als ze zijn gelijke is in rechten, opleiding en werk. Nu hebben wij alleen maar de keuze, hamer of aambeeld te zijn, en ik was een ezel dat ik mezelf tot slaaf van een vrouw maakte, begrijp je? Daarom de moraal van het verhaal, wie zich met de zweep laat geven, verdient het met de zweep te krijgen.”

Die passage zette me aan het denken. Wilde de auteur pleiten voor gelijkheid van de vrouw? Ik denk het niet. Misschien sla ik bal wel mis maar ik heb de indruk dat de auteur duidelijk wil maken dat hij vindt dat een vrouw in de maatschappij onderworpen moet zijn aan de man. Het feit dat het personage, in zijn seksueel verlangen, zich ten volle heeft laten onderwerpen aan een vrouw, wordt afgeschilderd als een fout die hij heeft begaan. Iets wat hem niet meer zal overkomen. De man moet de vrouw overheersen, niet omgekeerd.

Wat vond ik van het boek?

Een tijdje geleden heb ik de film ‘Venus in Fur’ van Roman Polanski gezien. Dat is een bijzonder goede film. Toen ik het boek zag liggen in de boekhandel, was ik benieuwd in hoeverre de film aanleunde bij dit boek. De film is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk, dat dan weer is gebaseerd op het boek van Von Sacher-Masoch.

Wel, ik vond het een bijzonder boek. De manier hoe Von Sacher – Masoch het psychologische aspect van een gewilde onderwerping beschrijft, zorgde voor interne strijd. Enerzijds wil je meevoelen met het personage en wil je graag zijn liefde beantwoord zien door de liefde van Wanda. Maar tegelijk is de manier hoe hij zijn liefde wil tonen, namelijk door een vorm van onderwerping, iets bevreemdends. En dat maakt het boek, vind ik, de moeite waard om te lezen. Zou je, in naam van de liefde, kunnen overgaan tot een volledige onderwerping? Vooraleer ik de aanhangers van masochisme op mijn dak krijg, ik heb geen oordeel over deze vorm van seksuele beleving. Ik bedoel immers niet de onderwerping in de erotische sfeer, maar de onderwerping tout court, het geheel en al ter beschikking staan van een ander, waarbij het eigen individu wordt weggecijferd. Interessante gedachte. Misschien komt dit nog wel vaker voor dan we zelf beseffen.

Wanneer ik de laatste passage van het boek erbij neem, wordt dit laatste misschien wat meer geladen, en is er niet voor iedereen een keuze om zichzelf te onderwerpen, maar is dit gewoonweg een voldongen feit. Om te overleven.

Aanrader?

Niet dat ik het nog eens over dat flutboek van een Fifty Shades of Grey wil hebben, want zoveel aandacht verdient dat boek niet. Maar als je dan eens iets wil lezen dat een beetje pikanter is, wel lees dan dit boek. Het is goed geschreven, je leert wat bij en het is bovendien nog eens historisch verantwoord.

Zelf gelezen?

Welaan, wie durft? 🙂

Over therapeutische dagboeken, vrijheid en een betere wereld.

Boek: Vrijheid//Auteur: Jonathan Franzen//gelezen:22.02.2015 – 11.03.2015//cadeau gekregen

Korte samenvatting.

We volgen een gezin van vier. Man, vrouw, zoon en dochter. Patty, de vrouw, beraadt zich na 26 jaar via haar therapeutisch dagboek over haar huwelijk. Is de man met wie ze is gehuwd nog wel altijd degene waar ze al die jaren geleden een relatie mee is begonnen? Net wanneer zij denkt dat ze er aan uit is verliest haar man, Walter, compleet de pedalen. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft Walter zijn handen vol met hun zoon.

Waarover gaat het boek echt?

Zoals de titel reeds aangeeft, gaat het volgens mij om vrijheid. Hoe vrij ben je als mens in het maken van keuzes, in het leven van je leven. Hoe zorgen jaloezie, gebrek aan zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld ervoor dat je niet als een vrij mens kan leven? Is vrij zijn iets wat we ooit zullen kunnen zijn? Het echte, ware vrij zijn van al wat ons wordt opgedrongen door interpersoonlijke relaties binnen een gezin, vriendschappen, familie of de samenleving waarbinnen we een plaats zoeken.

Wat vond ik ervan?

Wat heb ik genoten van dit boek! De verschillende verhaallijnen zijn bij momenten hilarisch. Bovendien schrijft Franzen in een stijl die vooruit gaat, die je als lezer meesleurt. Er zit een cadans in die me heel erg ligt. Wat dit boek voor mij bijzonder maakt, is hoe Franzen op een subtiele manier zijn maatschappijkritiek verweeft tussen de verschilllende plotten door:

• Het therapeutische dagboek van Patty heb ik met een lichte grijns op mijn gezicht gelezen. Hoe hij daarmee het kleingeestig denken in de pan hakt, om duimen en vingers af te likken.
• De manier waarop Franzen de zoon schetst, een jonge yup met als enig doel stinkend rijk worden, legt op een subtiele manier de pijnpunten van het kapitalisme bloot.
• De passage, waarin Franzen afrekent met de verafgoding van het merk Apple en mainstream popmuziek is geniaal. Het begint als volgt en gaat zo een volledige pagina door:“Ik zie het als een voorrecht dat ik onderdeel heb mogen worden van de mainstream popmuziek, de kans heb gekregen om mijn eigen merk kauwgumpjes op de markt te brengen, en heb mogen meehelpen bij het overtuigen van veertienjarigen dat het uiterlijk en het bedieningsgemak van Apple-producten een bewijs is dat Apple een betere wereld wil voor ons allemaal.”
• Zijn visie op de Bush-administratie is bij momenten scherp en vaak slaat hij, naar mijn mening, de nagel op de kop. Niet dat ik de details ken van wat er onder het bewind van Bush is gebeurd, maar wel hoe Republikeinen in grote lijnen denken. Het doet me wederom beseffen dat die Verenigde Staten echt een andere wereld vormen dan deze waar wij Europeanen in leven.

Aanrader?

Ja. Perfect om te lezen onder een dekentje tijdens koude winteravonden of onder een boom ergens in la douce France.

Zelf gelezen?

Laat gerust weten wat je ervan vond!

Over vriendschap, geheimen en tijd die tussen je vingers glijdt.

Boek: Gloed//Auteur: Sandor Marai//Gelezen: 22.02.2015//Gekocht op aanraden

Korte samenvatting.

Twee vrienden, Hendrik en Konrad, zien elkaar na 41 jaar terug. De plek van de ontmoeting, het kasteel, zal er net zo uitzien als toen ze elkaar voor het laatst zagen. Krizstina en Hendrik waren nog niet lang getrouwd toen Konrad zonder een woord van afscheid wegging. Hun laatste gesprek dat ze zullen voeren in de vertrekken van het kasteel is hard. Er wordt eerlijk gesproken, oprecht. Het is nodig om het geheim dat al 41 jaar lang tussen hen in leeft op tafel te leggen.

Waarover gaat het echt?

Dit boek gaat over vriendschap, een diepgewortelde vriendschap die je maar één of twee keer in je leven tegekomt. Wat betekent vriendschap, hoever ga je als mens in je vriendschap voor een ander? Is dit sterker dan liefde, gaat dit boven wie je zelf bent? Verloochen je daarmee jezelf? Het gaat ook over eerlijk zijn tegen elkaar of net niet. Is dat laatste dan een zonde? Het gaat volgens mij ook over tijd, tijd die nodig is om dingen te begrijpen. Dat afstand in tijd ook afstand in de dingen schept, om overzicht te krijgen of wonden te likken.

Wat vond ik ervan?

Ik had niet gedacht dat dit boek zo snel uit zou zijn (ook jammer dat het zo snel uit is), maar ik kon niet anders dan het in één ruk lezen. Sandor Marai bewijst dat hij een meester is in zijn vakgebied. Wat een uitgepuurde literatuur. Fantastisch. Met ingehouden adem heb ik het boek gelezen, omdat het spannend, eerlijk, meedogenloos en hard is. Tegelijk voel je de pijn en het verdriet. Hoewel die door de tijd minder zichtbaar zijn geworden, zijn ze niet minder voelbaar in de zinnen die op je worden losgelaten. Ik heb heel wat passages aangeduid die ik bijzonder vond. Ik geef er graag enkele mee:

Op de belangrijkste vragen geeft de mens uiteindelijk met zijn hele leven antwoord. Het maakt niet uit wat hij tussendoor zegt, welke woorden en argumenten hij aanvoert om zich te verdedigen. Aan het eind, als alles voorbij is, geeft hij met de feiten van zijn leven antwoord op de vragen die de wereld zo hardnekkig aan hem blijft stellen. Die vragen luiden: Wie ben je? Wat wilde je echt? Waartoe was je werkelijk in staat? Waaraan was je trouw en ontrouw? Waarom of voor wie was je moedig genoeg of te laf?

Haar oogopslag was als het aanbreken van de dag, met vol licht – en misschien kwam het door het kaarslicht, maar ik schrok van de bleekheid van haar gezicht.

En ik moest denken aan de woorden van mijn vader, die geen boeken las, maar door de eenzaamheid en het leven de waarheid heeft leren kennen.

Is trouw niet een vorm van egoïsme, een verschrikkelijke vorm van egoïsme, en ijdelheid, zoals het merendeel van menselijke dingen en behoeften in het leven? Willen we, als we trouw eisen, dat de ander gelukkig wordt? En als de ander in de subtiele gevangschap van trouw niet gelukkig kan zijn, houden we dan wel van degene van wie we trouw eisen?

Aanrader?

Ja.

Zelf gelezen?

Laat gerust weten wat je ervan vond. Ik ben benieuwd naar jouw ervaring.

Over drank, onbeantwoorde liefde en ingewortelde tristesse

Boek: A disaffection // Auteur: James Kelman // Wanneer gelezen: 25.01.2015 – 22.02.2015 // Gekocht: Covent Garden

Korte samenvatting.

Patrick Doyle, een 29-jarige leraar op een Schotse middelbare school, is verbitterd. Over zijn leven, zijn werk, hoe de wereld in elkaar zit. We volgen hem een week, waarin zijn onbeantwoorde liefde duidelijk wordt en hoe de bittere ondertoon, waarop zijn leven is gebaseerd, toch een weg naar buiten vindt. Naast Patrick, spelen drank en twee kartonnen buizen een belangrijke rol in het boek.

Waarover gaat het echt?

Ik heb er even over moeten nadenken (ja, soms doe ik dat), maar volgens mij gaat dit een over een tristesse die mensen kan overvallen, wanneer zij reflecteren over hoe hun leven loopt. Mensen hebben dromen en idealen. Mensen hebben elk hun ritme. Bepaalde systemen en eisen die aan jou als mens worden gesteld, zorgen ervoor dat je jezelf opzij zet, om te kunnen ‘voldoen’ aan wat als norm/normaal wordt beschouwd.  Zo alleen, is ons geleerd, zullen we graag gezien worden. Wanneer je dan enige tijd later terugkijkt, en je beseft dat je jezelf hebt opzij gezet voor de wereld rondom je, denk ik dat dat bitter kan smaken. Dit is helemaal geen egoïstische gedachte (want wie dat zegt is die dan zelf niet de egoïst?). Het gaat over dicht bij jezelf kunnen staan (en is iets anders dan altijd uw goesting doen) en hoe weinig mensen dat echt kunnen of durven, aangezien het wel wat lef vraagt.  Eén passage vind ik heel belangrijk:

You’re asking me no to think. That’s what you’re asking. And I dont think ye can do that. There’s too much at stake. I’m clear about that I mean christ that’s one thing, that’s one thing I’m clear about. Because I’ve got a job doesni mean I have to stick it because people dont have a job I mean that’s exactly what the system wants off ye; the last thing it wants is folk making their own decisions about working or not working and taking matters into their own hands, cause then the next thing ye know they’ll be acting as if they’re masters of their own fate and the next step on from there’s making social change, structural change. Revolutions dont come, you’ve got to make them happen yourself. And once people start making their own decisions, well that’s when things might start to happen.

Wat vond ik ervan?

Met de zon op mijn gezicht, achter glas weliswaar (het is nog altijd winter hé, niet te hard van stapel lopen. En doe uwen pull aan.), heb ik eindelijk de laatste bladzijde kunnen omslaan. Ik schrijf met opzet ‘eindelijk’, want ik heb me er moeten ‘aanzetten’.  Niet alleen omdat het in het Engels is (want dit boek is niet hetzelfde als de achterkant van een melkkarton lezen), maar ook omdat het in Schots dialect geschreven is. Bovendien zitten er lange passages tussen waarin de gedachtengang van het hoofdpersonage uitvoerig wordt beschreven. Ze zijn soms moeilijk te volgen omdat het een gedachtengang weerspiegelt van een man die veel alcohol achterover slaat. In die zin zorgt Kelman er wel voor dat het plaatje klopt, het vraagt gewoon iets meer van de lezer.

Hoewel het een zekere aanklacht is tegen de wereld, vind ik bepaalde passages hilarisch. In dat opzicht doet het me heel erg denken aan Catch 22 en Vernon God Little. Hoe het personage tegen de wereld aankijkt, is bitter, maar er zit een groot stuk waarheid in en meer dan eens kraamt hij geen onzin uit. Ook hier vind ik heel wat gelijkenissen met Catch 22, Catcher in the rye en Vernon God Little.

Aanrader?

Eigenlijk is het een goed boek. Het zit goed in elkaar en gaat om veel meer dan wat er aan de oppervlakte wordt verteld (onbeantwoorde liefde, drank,…). Het is geen klassieker die je ab-so-luut moet gelezen hebben. Maar ik vond het wel verrijkend om te lezen, omdat het me verplichtte mijn eigen visie op de wereld in vraag te stellen en me opnieuw kritisch deed kijken naar wat er rondom me gebeurt.

Over de liefde en hoe schoon het wél kan zijn…

Deze morgen meldde een vriendin dat de release van de film 50 Shades of Grey het hoofdpunt was van het radionieuws…Euh?

Los van het feit dat ik dit absoluut geen nieuws vind, voelde ik toch een steek in mijn hart. Al een geluk dat ik geen hypochonder ben, ik had mezelf laten opnemen voor één of andere hartkwaal.  Waarschijnlijk had ik het ergens verdrongen, ik vond het immers al vreselijk dat het boek zo een succes was (naast de andere ‘sequels’ waarvan ik jullie de titels bespaar), want ik wist dat het zou verfilmd worden. Niettemin, het was een beetje doodgaan deze ochtend. (Dank voor de bezorgdheid, het gaat ondertussen al wat beter.)

Je kan nu wel denken: “Kind, ge zijt een blogbericht aan het wijden aan dat nieuws, ge geeft het nog een extra platform. Kom niet zagen achteraf.” Dat zou terechte kritiek zijn, ware het niet dat ik het over een andere boeg wil gooien. Aha!

Want zeg nu zelf, erotiek en liefde in een boek of film, dat is schoon. De liefde en al wat er aan vasthangt, het is des mensen. Dat zijn die schone dingen van het leven waarover al te graag wordt gepraat of geschreven. In het geval je zou zeggen dat je daar zo niet mee bezig bent, bespaar je de moeite, ik geloof het toch niet.

Er zijn veel – en veel – andere boeken die echt wel de moeite zijn om te lezen en massa’s films waar je echt voor in je zetel moet blijven zitten.  Vandaar mijn vraag aan jullie, pom pom pom: Bij welke scène uit een boek of film dacht je, wel dat mag mij ook eens overkomen? (laten we het breed houden voor het gemak, dus scènes waar de liefde/erotiek centraal staat).

Aangezien er misschien wat schroom moet overwonnen worden, bijt ik graag de spits af:

1. Filmscène:

komt uit Drive van Nicolas Winding Refn (man, man, man, ik kan er blijven naar kijken.)

2. Boek (om te vermijden dat ik niet opnieuw in mijn Murakami-verafgoding zou vervallen, kies ik voor het volgende licht erotische werk):

Milan Kundera – De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

Of het nu aan jullie is? Ja, graag.

Over pimpen, pornosterren en affectie.

Misschien is het je al opgevallen dat de blog een ieniemienie gepimpt werd. (Mocht het je niet opgevallen zijn, wel, dan ben ik er nog om het te melden.). Er werd een ‘widget’ toegevoegd (zo heet dat dan in blogland. Wees gerust, ik had daar tot voor kort ook nog nooit van gehoord.). De widget: goodreads.  Wie het niet kent, het is een site waar je een digitale boekenkast, met veel toeters en bellen, kan bijhouden. Goede site, vind ik zelf. En, best wel handig als je in je blog over boeken wil schrijven. Al moet ik ook onmiddellijk toegeven dat de nadruk op handig ligt…

Mijn hart heb ik verloren aan ‘echte’ boeken. Een boek dat in je schoot ligt, je enige tijd gezelschap houdt. Blad na blad omslaan, die herhaling geeft me rust. Boekenwinkels kan ik maar moeilijk voorbij, niet in het buitenland en al zeker niet in Gent. Meestal gebruik ik het excuus: “ik ga gewoon eens kijken.” (tegen mezelf dan nog. Waarom hé. Ik vraag het me ook af ). Twintig minuten later sta ik zeker met één boek weer buiten en zeg ik tegen mezelf: “Goed gedaan, je hebt niet alles mee wat je interessant vond.” . Voorlopig kan ik ze nog allemaal lezen, het is dus nog niet problematisch aan het worden.

Soit, terug naar de digitale wereld. Je ziet dus via de “widget” dat ik op dit moment bezig ben in A Disaffection van Kelman. Wanneer dat boek uit is, laat ik jullie weten wat ik ervan vond. Waarschijnlijk zal ik er nog wel even zoet mee zijn (geschreven in Engelse spreektaal – ik zweet er net iets harder op). Het geeft me wel de gelegenheid om in the meantime een ander klein boekje de hemel in te prijzen:

Not a star – Nick Hornby. Over een moeder die ontdekt dat haar zoon een pornoster is. Erger nog, dat haar buurvrouw het eerder weet dan zij zelf.

Waarom is dit boekje het lezen waard?

1. Het telt slechts 62 pagina’s. Ideaal als tussendoortje dus.
2. Het leest als een trein. Neem daar dan het aantal bladzijden erbij en hop, een half uur later heb je een volledig (!) boek gelezen.
3. Het is een grappig – misschien een beetje pijnlijk grappig – verhaal.
4. Als je nog niets gelezen hebt van Hornby, vind ik dat wel een goede introductie.
5. Wie wil nu stiekem niet iets lezen over pornosterren?

Dus: lezen die handel.

Het zou zonde zijn om er niets over te schrijven…

…Want vandaag staat op de almanak te lezen:

Dat de heilige Poppo van Deinze jarig is vandaag. Hoera. (Wie weet kan je deze avond zot feestgedruis op de markt van Deinze meepikken.) Ook proficiat aan alle Sabines, Gildameisjes, Valères, Constants en varianten van deze wereld. Uw naamdag wordt hier zowaar gevierd.

Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Want, juist ja, het is gedichtendag. Menig poëziebundel is vermoedelijk al naar jouw hoofd geslingerd vandaag. En maar goed ook. Dat zijn builen om te koesteren.

Aangezien het gedichtendag is, leek me dat de ideale gelegenheid om Pablo Neruda op een ‘pied de stalle’ te zetten. Die vent kon er wel wat van, het leven in verzen gieten. Het zou zonde geweest zijn, moest ik daar niets over geschreven hebben.

De vraag is, hoe kan je een poëet het best eren? Wel, ik denk door hem zelf het woord te geven. Bij deze laat ik hieronder het gedicht ‘Mocht je me vergeten‘ op je los. Het is een gedicht dat me wel nauw aan het hart ligt.

Laat gerust weten wat je zelf mooie poëzie vindt. Ik leer maar wat graag nieuwe dingen kennen.

Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
– onverzoenlijk lief –
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.

M.u.r.a.k.a.m.i. schreven de wolken

Haruki Murakami. Zijn verhalen wonen al even in mijn kast. Dat ik een fan ben – het is me precies op een specifiek ogenblik overkomen, aan de uitgaves te zien – is wel duidelijk.

Op zijn boeken kom ik later nog wel, vermoed ik, uitgebreider terug. Wat me vooral vrolijk stemt, in die mate dat ik er zelfs een blogbericht aan wijd, komt door een kort krantenartikel met twee, voor mij althans, belangrijke aankondigingen:

1. Zijn eerste twee romans, ‘Luisteren naar de wind’ en ‘Flipperen’ verschijnen op 15 januari 2015 in het Nederlands. Ow Yes!
2. Vanaf 15 januari 2015 kan je Mister Murakami himself via een speciaal daarvoor gefabriceerde website vragen stellen. Over zijn boeken, zijn carrière of zijn privéleven, het maakt niet uit. Hij antwoordt dan op vragen die hij zelf uitkiest. Ow Yes!²

Weliswaar een klein praktisch probleem bij het tweede. Als je net als ik nieuwsgierig van aard bent, heb je de link al aangeklikt en gemerkt dat het een Japanse website is. Nu, ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn Japans is niet meer wat het geweest is. Blijkbaar zou je de vragen ook in andere talen kunnen stellen. Dat is een geruststelling. Alhoewel. Soms kan enkel je moedertaal je juist te hulp schieten. Net als bij ruzie maken of je liefde verklaren.

Omdat mijn ‘Stamelengels’ de vragen doorzichtig zou maken bij een man die de zinnen als parels in halssnoeren aaneen rijgt, beperk ik me tot jullie. Jullie begrijpen immers Nederlands. Dit zou het worden:

1. Vindt hij het ook zo fijn dat katten als warmwaterkruikjes aan zijn voeten komen liggen wanneer hij onder de wol kruipt?
2. Waar woont liefde volgens hem het mooist: in zijn binnen of rond de plooien van zijn huid?

Conclusie, ik mis soms een beetje lef. Het weerhoudt me echter niet om wat langer naar de wolken te kijken.