De zomer hing nog rond onze schouders toen we de boekjes voor dit cultuurseizoen uit de brievenbus haalden. Aan enthousiasme ontbrak het ons niet, dat blijkt uit de menig bestelde tickets. Goede vooruitzichten dus. Het plan is om de komende tijd verslag uit te brengen. Van wat ik heb gezien, gevoeld, gehoord. Een rubriekje dus (hoera). Het is vooral een experiment en misschien ga ik wel de mist in. Wel, dan is dat maar zo, gorilla’s doen dat ook. Ik zie wel wat er aan de andere kant ligt.
Bij deze laat ik de eerste in de rubriek ‘Tussenuit en middenin?’ op je los. Spannend (voor mij althans).
Recovery van Florentina Holzinger/Frascati Producties. Gezien in Campo Nieuwpoort. Tot zover het praktische.
Het strekt misschien niet tot eer, eerlijk is het alvast wel. Vaak weet ik niet wat er me achter de deuren van een theaterzaal te wachten staat. Is dat uit luiheid? Ik sluit dat niet uit. Niettemin ben ik wel nieuwsgierig naar wat komt. Onvoorbereid sta ik, vermoedelijk net als de rest, halve conversaties te voeren omdat wachten onrust stookt. Na een plaatsje te hebben gevonden tussen de anderen, deed de voorstelling wat die moest doen. Anderhalf uur lang. En dan was er applaus. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat de handen niet zo enthousiast tegen elkaar gingen. Alsof iedereen wilde zeggen: “Bedankt voor alle moeite die je er hebt ingestoken, maar ik wil nu zo snel mogelijk aan de bar mijn pintje kunnen bestellen.”.
Tijdens de voorstelling al flitste de gedachte door mijn hoofd dat die stenen muur achteraan het podium voor mij oprechte schoonheid is. Dat lijkt geen goed teken. En eerlijk gezegd, ik zat er ook niet in. Het heeft me niet overtuigd. Het verhaal dat ze wilde vertellen is niet tot me doorgedrongen. Het bleef net iets te veel aan de vlakte. Jammer.
Bij het naar huis stappen heb ik mezelf wel beloofd om er drie positieve dingen van te onthouden. Hier komen ze:
- dankzij de voorstelling weet ik weer dat ik niet graag naar mensen kijk die elkaar verrot slaan. Ook al is het voor de kunst.
- net voor de kickboksster een houten plank in twee wilde slaan, voelde je hoe ze de energie in haar vuist pompte. Ik voelde het tot in mijn buik, bijzonder.
- een ballerina zien dansen met een kickboksster, welaan dat was een mooie metafoor.
Ook al is dit niet het beste wat ik al heb gezien, de voorstelling zal blijven hangen. Florentina Holzinger heeft haar eigen stem en daar doe ik mijn petje voor af. Je moet het maar doen.
la fille mellifique 